Vanaf mijn 16 ongeveer begon ik fanatiek te raken met fitness. Voor mijn opleiding CIOS SCUB moest ik 3 keer een pull up kunnen maken (en nee, dat lukte de eerste keer niet). Voor mijn fitness trainer A ging ik stage lopen bij My Healthclub en hier begon ik te trainen.
Na mijn CIOS periode sloeg het om tot een obsessie en moest ik echt 5-6x in de week trainen en ging ik ook op mijn voeding letten. Calorieën tellen, geen brood, geen vet, geen suikers (ook niet uit fruit).. Ik heb alles geprobeerd.
Resultaat was meer lijntjes en spieren en een ongezonde relatie met voeding!
Maar echt die sixpack lukte mij maar niet, dit tot hoge frustratie en ik wilde nog harder werken maar het lukte mij niet want hoe meer in mijzelf uithongerde hoe heftiger mijn eetbuien werden.
Al een lange tijd was ik geobsedeerd door fitgirls en bodybuilding. Omdat ik mezelf meer wilde pushen wilde ik alles op alles zetten ook een keer op het podium te gaan staan helemaal in de spray tan in een glitter bikini.
In 2018 was het zover mijn eerste fitness wedstrijd onder begeleiding van @gino. Ondanks dat de weg er naar toe zwaar was heb ik er elke minuut van genoten. Wat een proces!
Tijdens de wedstrijd dag bleek ik ook nog goed te zijn! De dagen ervoor was ik namelijk zo leeg getrokken omdat ik geen koolhydraten meer at dat ik bij mijzelf dacht dat de wedstrijd helemaal niks zou worden.
Tot ik op de dag zelf een xxl bak rijst met rozijnen mocht gaan eten. Mijn spieren werden weer gevoed en stonden ineens op ontploffen! Ik kon mijn ogen niet van de spiegel af houden zo bijzonder vond ik dit, haha!
Van de 17 dames werd ik tweede, ik stond kneiter droog op het podium misschien iets te droog en mijn poseren was niet goed genoeg.
Ik was vastberaden om hierna nog een keer op het podium te gaan omdat ik een klasse omhoog mocht. Helaas kon ik niet in 1 keer doortrekken omdat ik 2 weken later op uitzending ging.
Tijdens de uitzending bleef ik doortrainen en moest ik weer meer gaan eten. Hier werd mijn relatie met voeding nog erger. Ik kon gewoon gerust een zak chips en een chocolade reep opeten zonder dat ik daar echt vol van was.
Na 6 weken uitzending brak ik mijn been tijdens een voetbal toernooi en was het einde uitzending. Ik werd naar huis gebracht en daar mocht ik gaan herstellen.
2 weken later stond ik samen met mijn broer weer in de fitness ik kon natuurlijk gewoon boven lichaam trainen!
Ik heb 9 maanden hard gewerkt om meer terug te komen op niveau zodat ik een een jaar later weer het podium op kon.
Helaas ging deze voorbereiding niet zo makkelijk want die eetbuien zaten mij in de weg. Ik had er geen controle op en ik liet het gewoon gebeuren.
Ik werd 3e van de 5 op mijn tweede wedstrijd en ik mocht door naar het NK.
Het facking NK!
Hier werd ik laatste van de 12, volledig begrijpelijk want wat een dames stonden daar op het podium zeg.
Achteraf had ik halverwege de prep moeten stoppen. Dat was voor mij de winst geweest. Maar het was veel veiliger om door te gaan, wat daar was ik goed in.. doorzetten!
Ik werd gevoed door complimenten van anderen, want op 1 of andere manier is goed zijn in sport een hele knappe prestatie. Terwijl iemand die uren lang stil kan zitten om een goed boek te typen of een schilderij te maken net zo knap is. Je snapt wat ik bedoel..
De wedstrijden waren achter de rug en ik wist 1 ding heeeeeel zeker ik ga dit nooit weer doen.
Ondertussen was ik hormonaal totaal uit balans:
Al 2 jaar geen menstruatie meer
Mega stemmingswisselingen
De eetbuien werden erger en erger
Ik was de controle volledig kwijt
Ik belande bij een arts die mij ging onderzoeken. Hier kwam niet veel naar boven tot dat ik uiteindelijk bij een andere arts terecht kwam en die vertelde mij dat mijn melkklier hormoon (prolactine) te hoog was. Inmiddels was het mei 2021.
Ik ging door een scan omdat ze mijn hypofyse wilde bekijken maar hier bleek niks aan de hand. Ik kon een medicatie traject gaan doen voor mijn hormonen.
Inmiddels was ik al bezig met mijn opleiding tot orthomoleculair therapeut, dus ik wist dat dit niet de oplossing was!
Juni 2021: Hallo, Burn-out!
Ik kwam thuis te zitten en deed niks meer aan sport of überhaupt deed ik niks meer..
Een maand later werd ik ongesteld en vanaf dat moment werd ik precies om de 30 dagen ongesteld.
1 ding was zeker: stress was de boosdoener!
Ik deed bij mezelf een EMBtest en ik ging aan de slag met mijn eigen leefstijl en eetpatroon.
Eindelijk verdwenen mijn eetbuien en mijn obsessieve gedrag met sport en voeding.
Ik leerde naar mijn lichaam te luisteren en er lief voor te zijn.
Inmiddels zijn we ander half jaar verder en ben ik ontzettend dankbaar dat dit heeft mogen gebeuren omdat ik zelf weer de controle heb!
Ik ben weer aan het sporten, ik eet op gevoel, ik gun mezelf af en toe wat lekkers en ik tel nooooooooit meer mijn calorieën!
Liefs Elske
Comments